پیش‌تر تصور می‌شد که با افزایش سن کودکان و رسیدن آن‌ها به سن بلوغ از شدت بیش فعالی این افراد کاسته می‌شود. با این‌حال اکنون روشن شده که اگرچه بیش فعالی از دوران کودکی آغاز می‌شود؛ اما علائم نگران‌کننده آن می‌توانند در بزرگسالی و طی دوران زندگی انسان نیز ادامه پیدا کنند. ظاهرا برخی کودکان با افزایش سن بر اختلال بیش فعالی غلبه می‌کنند (علائم بیش فعالی، دیگر در آن‌ها مشاهده نمی‌شود)؛ اما در اکثر موارد، کودکان دچار بیش فعالی در دوران بزرگسالی نیز با این مشکل دست‌به‌گریبان خواهند بود.
اگرچه ADHD به لحاظ طبیعی مزمن است؛ اما علائم آن اساسا به اشکال مختلف و طی مراحل متفاوت زندگی در اشخاص ظاهر خواهند شد. با افزایش سن فرد، این علائم حتی می‌توانند کاهش پیدا کنند. به‌عنوان مثال فعالیت بیش از اندازه و بی‌قراری احتمالا با افزایش سن کاهش خواهند یافت. اساسا بزرگسالان و نوجوانانی که پس از سال‌ها مشکل ADHD در آن‌ها برطرف شده است؛ هنگام مشکل‌ساز شدن علائم ADHD در آن‌ها به مجموعه‌ای از منابع و راهبردهای مختلف دسترسی خواهند داشت.
تشخیص در سنین بالاتر
بیماری بسیاری از مبتلایان به ADHD احتمالا تا سنین نوجوانی و بزرگسالی تشخیص داده نخواهند شد. این پدیده مشخصا در خصوص افرادی با علائم غالبا نامحسوس صادق است. علائم مذکور در مقایسه با حالات بی‌قراری و بیش فعالی کمتر مشهود بوده و از آشفتگی کمتری برخوردار هستند. اگرچه فرد احتمالا می‌تواند برخی علائم را در دوران کودکی با موفقیت مدیریت نماید؛ اما در دوران نوجوانی و بزرگسالی، نیاز انسان به توجه پایدار، برنامه‌ریزی، سازمان‌دهی و مدیریت شخصی افزایش پیدا می‌کند. چنین وضعیتی احتمالا مقابله با اختلالات ADHD را دشوارتر خواهد کرد.
افرادی که بیماری آن‌ها در سنین نوجوانی یا بزرگسالی تشخیص داده می‌شود؛ احتمالا با ابراز چالش‌های گسترده دوران حیات خود حین فرآیند درمان احساس آرامش پیدا می‌کنند. این پدیده مشخصا هنگام یادگیری درمان‌های پزشکی و راهکارهای موجود مفید واقع شده و تفاوت مثبتی را ایجاد خواهد کرد. بعلاوه دسترسی به یک روش تشخیصی مناسب، راه را برای گفتگوی موثر با والدین، دوستان و آشنایان هموارتر می‌کند.
نوجوانان مبتلا به ADHD
نوجوانان مبتلا به ADHD درمان نشده برای کنترل علائم خود به ابزارها و منابع محدودی دسترسی دارند. در نتیجه این افراد هنگام شرکت در کلاس‌های متعدد یا فوق برنامه احتمالا بیش از سایر هم‌کلاسی‌های عادی خود دچار مشکل می‌شوند. نوجوانان مبتلا به ADHD همانند سایر نوجوانان از خانواده خود جدا شده و مستقل‌تر می‌شوند؛ اما نوجوانان مبتلا به ADHD از مکانیسم‌های خود کنترل‌کننده محدودتری برخوردار هستند و ریسک انجام رفتارهای پرخطر از جانب آن‌ها نیز به‌مراتب بیشتر است.
تمامی این چالش‌ها می‌توانند موجب آسیب‌دیدگی یا کاهش عزت نفس فرد شوند. نوجوانان مبتلا به اختلال ADHD درمان نشده بیش از سایرین در معرض تصادفات رانندگی، عدم موفقیت در مدرسه یا محل کار، مشکلات برقراری ارتباط و حتی سوء مصرف مواد مخدر قرار دارند.
بزرگسالان مبتلا به ADHD
علائم بیش فعالی در دوران بزرگسالی احتمالا متنوع‌تر بوده و در اشکال ظریف‌تری ظاهر می‌شوند. به‌عنوان مثال این افراد دچار بی‌قراری درونی، بی‌توجهی، بی‌نظمی، تعلل، تصمیم‌گیری شتاب‌زده و حالاتی از این‌دست خواهند بود. علائم فوق احتمالا کمتر مشهود بوده اما به همان اندازه مخرب هستند. برای مثال بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی احتمالا هنگام انجام وظیفه در محیط کار خود دچار مشکل می‌شوند و یا در زمینه خویشتن‌داری و کنترل رفتارهای خود ناتوان هستند. چنین وضعیتی می‌تواند موجب تغییر شغل مکرر و نهایتا بیکاری این افراد شود. همچنین حفظ دوستی‌های طولانی‌مدت و روابط عاشقانه نیز احتمالا برای بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی دشوار خواهد بود.