پژوهش جدیدی که در ژورنال Gerentology منتشر شده است ادعا می‌کند که احساس شادی با پول قابل خریداری نیست؛ اما به زندگی سالم‌تر و طولانی‌تر انسان کمک می‌کند. تیمی از محققان کالج لندن دریافتند افرادی‌که تا سن ۵۰ سالگی به سرمایه‌ای معادل ۶۳۶۷۹۱ دلار دست یافته‌اند؛ در مقایسه با فقیرترین افراد با سرمایه ۳۶۰۰۰ دلار یا کمتر حدودا ۹ سال بیشتر عمر می‌کنند.
محققان پس از بررسی بیش از ۲۵ هزار انسان با سن ۵۰ سال و بالاتر، نتایج مطالعات خود را منتشر کردند. آن‌ها دریافتند که افراد دارای زندگی مرفه در مقایسه با اشخاص فقیرتر، سال‌های بیش‌تری را بدون بیماری یا ناتوانی سپری خواهند کرد. در واقع آن‌ها دریافتند که ثروتمندترین افراد در ایالات‌متحده و بریتانیا حدودا ۳۱ سال با وضعیت سلامت مناسب زندگی کردند؛ در حالی‌که طول این دوره برای فقیرترین افراد بین ۲۲ تا ۲۳ سال بود.
زنان ۵۰ ساله در ایالات‌متحده می‌توانند ۳۴.۷ سال دیگر به زندگی خود ادامه دهند که ۲۸.۶ سال از این دوره فاقد معلولیت است؛ در حالی‌که مردان قادر هستند ۳۱.۵ سال دیگر زنده بمانند و ۲۷.۲ سال از این دوران فاقد هرگونه ناتوانی یا معلولیت خواهد بود. در بریتانیا مردانی با سن ۵۰ سال می‌توانند حدودا ۳۱.۳ سال دیگر زندگی کنند؛ در حالی‌که ۲۶.۹ سال از این دوران فاقد هرگونه ناتوانی است. همچنین زنان بریتانیایی ۵۰ ساله می‌توانند ۳۴.۸ سال دیگر زندگی کنند؛ در حالی‌که ۲۸.۵ سال از این دوره بدون معلولیت است.
اگرچه طی یک قرن گذشته سطح امید به زندگی در هر ۲ کشور به میزان چشمگیری افزایش یافته است؛ اما مطالعات پیشین نشان داده‌اند که با افزایش نرخ ابتلا به بیماری‌های مزمن و ناتوانی در میان افراد مسن‌تر، میزان امید به زندگی در کشورهای آمریکا و بریتانیا به‌تدریج در حال کاهش است. این پدیده، سیستم‌های بهداشت و درمان و دولت‌های سراسر جهان را با چالش‌ها و مشکلات مالی فراوانی مواجه خواهد کرد.
میزان امید به زندگی در افراد فقیر به‌مراتب پایین‌تر است
همچنین محققان دریافتند که فقرترین افراد ساکن هر ۲ کشور با رسیدن به سن ۵۰ سالگی انتظار دارند که دوران حیات بدون معلولیت آن‌ها بین ۷ تا ۹ سال کوتاه‌تر از ثروتمندترین افراد جامعه باشد. شکاف ثروتی به‌عنوان بزرگ‌ترین عامل اقتصادی موثر بر میزان امید به زندگی سالم در شرکت‌کنندگان شناخته شد.
به باور محققان، نابرابری‌های اقتصادی در کشورهای بریتانیا و آمریکا عموما تاثیرات مشابهی بر میزان امید به زندگی سالم گذاشته است. در هر ۲ کشور، زیان‌های اقتصادی بیش‌ترین تاثیر را بر کاهش سطح امید به زندگی سالم گذاشته است. با رسیدن افراد به سن ۵۰ سالگی، میزان امید به زندگی سالم در میان فقیرترین اقشار جامعه بین ۷ تا ۹ سال کمتر از ثروتمندترین افراد است.
نابرابری میزان امید به زندگی سالم در هر ۲ کشور بریتانیا و ایالات‌متحده کاملا مشهود بوده و مشابه یکدیگر به‌نظر می‌رسند. تلاش برای کاهش نابرابری‌های بهداشتی باید افراد و طبقات اقتصادی محروم و حساس را هدف قرار دهد.