نتایج یک پژوهش جدید نشان می‌دهند که جلوگیری از توقف فرآیندی در مغز موسوم به ویرایش RNA می‌تواند به‌عنوان روشی برای کاهش سرعت پیشرفت بیماری آلزایمر و سایر اختلالات سیناپسی مورد استفاده قرار گیرد. ویرایش RNA یک مکانیسم ژنتیکی است که به اصلاح پروتئین‌های حیاتی جهت برقراری ارتباط میان سلول‌های عصبی مغز موسوم به سیناپس می‌پردازد. در مغز بیماران مبتلا به آلزایمر، فرآیند ویرایش RNA مختل می‌شود؛ اما هنوز مشخص نیست که آیا این موضوع می‌تواند موجب بروز بیماری شود یا خیر.
در این تحقیق، تیم علمی مرکز تحقیقات علوم اعصاب و پزشکی احیاء در دانشگاه صنعتی سیدنی، فرآیند تنظیم نشده فوق را در مغز موش‌ها تکثیر نموده و متوجه شدند که این پدیده موجب نابودی سیناپس‌ها می‌شود؛ وضعیتی که مشابه آن در بیماران مبتلا به آلزایمر نیز قابل مشاهده است.
بر اساس اظهارات پروفسور برایس ویسل؛ نویسنده ارشد پژوهش، نتایج مطالعه اخیر در ژورنال Molecular Brain منتشر شده است و می‌تواند نویدبخش کشف روش جدیدی برای درمان بیماری آلزایمر باشد. به گفته وی، “درک مکانیسم‌هایی که موجب از بین رفتن سیناپس‌ها می‌شوند؛ برای درک نحوه شروع بیماری در مبتلایان به آلزایمر، چگونگی از دست دادن ظرفیت حافظه و سازوکار پیشگیری از این رویداد بسیار ضروری است. بسیاری از دانشمندان بر این باورند که تولید ماده‌ای موسوم به آمیلوئید در مغز موجب آشکار شدن علائم آلزایمر می‌شود. در نتیجه آن‌ها مطالعات خود را بر روی از بین بردن آمیلوئید متمرکز کرده‌اند. با اینحال مهم‌ترین رویداد در واقع از بین رفتن اتصالات میان سلول‌های عصبی موسوم به سیناپس‌ها است که برای شکل‌گیری حافظه کاملا ضروری به‌نظر می‌رسد. پژوهش ما از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است؛ زیرا ما اکنون مکانیسمی را نمایش داده‌ایم که می‌تواند موجب از بین رفتن سیناپس‌ها در بیماری آلزایمر شود.
دکتر گری موریس؛ دانشمند فعال در این پژوهش می‌گوید: “از آن‌جا که سیناپس‌ها برای یادگیری مهم هستند؛ لذا نابودی آن‌ها به‌معنای از دست دادن قوه حافظه است. مطالعه ما نشان می‌دهد که در صورت مقابله با توقف فرآیند ویرایش RNA در مغز احتمالا می‌توان روند پیشرفت بیماری آلزایمر را تا حدودی کند کرد. گام بعدی تیم تحقیقاتی این است که بررسی کنند آیا توقف فرآیند ویرایش RNA در مغز مبتلایان به آلزایمر می‌تواند نواقص سیناپس‌ها و قوه حافظه را برطرف نماید. اکنون دلایل قانع‌کننده‌ای وجود دارند که نشان می‌دهند چنین دستاوردی نهایتا می‌تواند به‌عنوان یک رویکرد بسیار مفید برای درمان آلزایمر و سایر بیماری‌های عصبی نظیر پارکینسون به کار گرفته شود.”