کودکانی که به والدین خود متکی هستند و وابستگی آن‌ها از سایرافراد بیشتر است، در فعالیت‌های اجتماعی و شخصی خود دچار مشکل می‌شوند، به همین‌جهت آموزش استقلال و فراهم‌سازی فضا درجهت بروز رفتارهای مستقلانه جزو واجبات تربیتی است. این امر سبب می‌شود تا کودک توانایی اداره‌ی زندگی خود را داشته باشد و از عزت نفس بیشتری برخوردار گردد.
هدف: کودک رفتارهای مستقل از خود نشان می‌دهد.
مقیاس:
۱-خودش غذایش را می‌خورد.
۲-لباس را می‌پوشد.
۳- لباس و اسباب بازی‌های خود را بر می‌دارد.
گام اول: کودک را تشویق کنید تا خودش غذایش را بخورد.
گام دوم: به کودک یاد بدهید در درآوردن لباس‌هایش شرکت کند. لباس‌ها مورد علاقه کودک باشد.
گام سوم: به کودک فرصت دهید تا لباس‌هایش را از کمد یا قفسه لباس بردارد و او را تشویق کنید، تا لباس‌ها را سرجایش بگذارد.
گام چهارم: حواس‌پرتی کودک را به حداقل و لذت را به حداکثر برسانید.
گام پنجم: هنگامی‌که کودک سعی دارد، فعالیتی را بدون کمک شما انجام دهد، به او کمک کنید تا احساس کند، که به اندازه کافی توانمند است. به او بفهمانید که به تلاش‌های او افتخار می‌کنید.
گام ششم: برای تمرین فعالیت‌های جدید زمان در نظر بگیرید و کودک را تشویق کنید، خودش کارش را برعهده گیرد.
گام هفتم: برای انجام یا تکمیل هر قسمت از کار جداگانه جایزه در نظر بگیرید.
گام هشتم: روش بالا را برای تکالیف دیگر از قبیل جمع کردن اسباب بازی‌ها دنبال کنید.
در بسیاری از موارد به علت این‌که کودک در ابتدا توانایی انجام رفتارها را به صورت صحیح و کامل ندارد، والدین صبرکافی را برای این مساله به خرج نمی‌دهند و با مداخلات خود مانع از آن می‌شوند، که این فرآیند به خوبی طی شود، به همین سبب در خاطر داشته باشید که هر کودکی محتاج آن است که فضایی برای یادگیری و اشتباه داشته باشد.