ارتباط‌گیری و به طورکلی فرآیند آموزش و تربیت‌پذیری نیازمند آن است که کودک درکی مبنی بر سخن والد یا فرد تربیت‌کننده داشته و واکنشی نسبت به آن نشان دهد. این مساله به جنبه‌های مختلف تربیتی مثل اقتدار والد، ارتباط مثبت و مناسب، درک شناختی کافی کودک و حتی خلق و خو مرتبط است، اما باید درنظر داشت که این یک پروسه و فضایی است که قابلیت ایجاد دارد و قطعا وجود آن بسیار ضروری است.
هدف: کودک دستورهای ساده را دنبال می‌کند.
گام اول : هنگامی‌که دستور با حرکات همراه شود، کودک می‌نشیند، می‌ایستد یا می‌آید .
گام دوم : هنگامی که دستور با حرکات همراه شود کودک شی را می آورد یا به شما می دهد .
گام سوم : بدون ارائه حرکت یا اشاره به کودک وی دستورهای ساده را دنبال می کند .
روش‌های اجرا:
روش اول : دستورهایی مانند بشین , پاشو یا بیا را از کودک بخواهید، اگر پاسخی از طرف کودک داده نشد، ضمن تکرار دستور حرکت مربوط به آن را همراه با کودک انجام دهید. اگر کودک به طورمستقل دستور انجام داد، او را تشویق کنید .
روش دوم : کودک و اسباب بازی و خودتان در وضعیت مناسب جای بگیرید و از کودک بخواهید تا شی را به شما بدهد. هر دفعه دستور را با حرکت یا اشاره ای که خواسته شما را به کودک معلوم کند، همراه سازید . اگر کودک به دستور شما پاسخ ندهد یا پاسخ صحیح نباشد، ضمن تکرار دستور و حرکت مربوط به آن به او کمک کنید، تا شی را به شما بدهد .
روش سوم : کودک و شما و اسباب بازی در وضعیت مناسب قرار بدهید، فرمان ساده را بدون ارائه حرکت بدهید، اگر پاسخ نداد ضمن تکرار دستور حرکت مربوط به آن به کودک کمک کنید تا دستور ها را دنبال کند .
تشویق، ایجاد قوانین، داشتن اقتدار و خوشرویی می‌توانند ارکان مهمی در موفقیت شما در این زمینه باشند. با آن‌که در ظاهر این عناصر درتضاد باهم هستند، اما ایجاد تعادل درهرکدام باعث می‌شود که قابلیتی مبنی بر استفاده از هرکدام درکنار یکدیگر درجهت پیشبرد هدف وجود داشته باشد.