نوزادان معمولا در طول روز بارها گریه می‌کنند. در واقع این تنها کاری است که همه آنها انجام می‌دهند. با این‌حال برخی نوزادان احتمالا نسبت به سایرین کمتر گریه می‌کنند. اما واقعیت این است که یافتن کودکی که برای مدت زمانی طولانی گریه نکند؛ غیرممکن است. گریه علامت زنده بودن نوزاد هنگام تولد است. این فرآیند اجازه می‌دهد تا نوزاد برای نخستین بار در زندگی خود هوا را به داخل ریه‌های خود وارد نماید.
نوزادان از بدو تولد به سرعت یاد می‌گیرند که از گریه خود به‌عنوان یک ابزار ارتباطی اولیه در دنیای خارج استفاده کنند. والدین احتمالا نسبت به این موضوع بسیار حساس هستند؛ خصوصا اگر این افراد انتظاراتی غیرواقعی از کودک خود داشته باشند. نوزادان تا مدتی قادر به تکلم واقعی نخواهند بود و در نتیجه مردم از واقعیتی که نوزادان به آن احتیاج دارند چشم‌پوشی می‌کنند. نوزادان به‌تنهایی قادر به برقراری ارتباط نیستند؛ بلکه آنها به روشی نیاز دارند که سرپرستان بتوانند آن‌را درک نمایند.
همان‌طور که همگی ما به‌خوبی می‌دانیم؛ نوزادان به غذا نیاز دارند. بعلاوه آنها بایستی راحت باشند و مهم‌تر از همه اینکه تا حد امکان سالم و عاری از هرگونه عیب و نقص نگهداری شوند. نوزادان هم مانند همه انسان‌‌ها به توجه و محبت نیاز دارند و همچنین می‌توانند احساساتی مانند ترس، درد و عصبانیت را تجربه کنند. وقتی نیازهای آنها برآورده نشود؛ اکثر آنها گریه می‌کنند؛ زیرا این بزرگ‌ترین سلاح آنها از نظر ارتباطی به‌شمار می‌رود.
اولین گریه در لحظات پس از تولد
عدم گریه نوزاد در اتاق زایمان به هنگام تولد (خصوصا با گذشت زمان) برای هر فردی نگران‌کننده است. این سیگنال نشان‌دهنده وضعیتی احتمالا غیرطبیعی در نوزاد است. قبل از به دنیا آمدن کودک اکسیژن از طریق خون به جفت و سپس جنین می‌رسد. در طول زندگی داخل رحمی خون به شیوه متفاوتی در بدن جنین حرکت می‌کند. در این‌حالت خون‌رسانی از طریق چندین گذرگاه منحصربه‌فرد با اسامی مجاری داکتوس( یعنی منحرف کردن خون جفتی حاوی اکسیژن برای دور زدن کبد)، شریان مجرای داکتوس ( یعنی منحرف نمودن خون اکسیژن‌دار برای دور زدن ریه‌های پر از مایع آمینیوتیک غیرفعال) و فرامن اوال ( یعنی عبور خون حاوی اکسیژن از دهلیز راست به دهلیز چپ) انجام می‌شود.
در کنار تغییر مسیر حرکت خون، عروق ریوی درون رحم نیز منقبض می‌شوند. در بدو تولد تمامی مسیرهای فرعی جریان خون بسته شده و انقباضات شدید عروق ریوی معکوس می‌شوند. این وا‌ژگونی و بسته شدن شنت‌ها در عرض چند دقیقه اتفاق افتاده و توسط حرکات ریفلاکسی برانگیخته می‌شوند. هوای سرد خارج از رحم و به دنیا آمدن نوزاد با تنی مرطوب موجب ناراحتی شدید وی شده و او سعی می‌کند تا گریه کند. برای گریه کردن نوزاد باید نفس بکشد و این پدیده موجب ایجاد اولین تنفس الهام‌بخش برای وی می‌شود. هوا به کمک عضلات تنفسی وارد ریه‌ها شده و بدین‌ترتیب روند تبدیل سیستم گردش خون جنینی به گردش خون عادی آغاز می‌شود.
شایع‌ترین دلایل گریه
یکی از اصلی‌ترین و رایج‌ترین دلایل گریه در نوزادان این است که آنها می‌خواهند احساس گرسنگی خود را اعلام کنند. در واقع هر چه نوزاد کوچک‌‌تر باشد؛ احتمال گریه او برای گرسنگی بیشتر است. اگر مشکل نوزاد به مقوله غذا مربوط نباشد؛ در این‌صورت احتمالا پوشک کودک کثیف یا مرطوب شده یا لباس وی به اندازه کافی راحت نیست. بنابراین توصیه می‌شود تا والدین همواره این موارد را بررسی نموده و از نظافت پوشک نوزاد خود اطمینان حاصل نمایند.
نوزادان نیز مانند همگی ما احساس گرما یا سرما می‌کنند. آنها حتی در برابر تغییرات محیط آسیب‌پذیرتر هستند؛ زیرا بدن آنها هنوز در حال یادگیری برای انطباق هرچه بیشتر با دنیای خارج است. اگر کودک به خوبی تغذیه شده و پوشک وی تمیز و راحت باشد؛ در این‌صورت او صرفا نیازمند توجه ویژه است. بی‌تردید تمامی افراد از نوازش شدن لذت می‌برند. تماس جسمی به نوزادان اطمینان می‌دهد که از طرف سرپرستان خود به‌خوبی محافظت می‌شوند. نگرانی والدین بابت لوس کردن نوزادان به‌دلیل نگهداری بیش ازحد آنها سبب می‌شود تا آنها از توجه کافی به نوزادان خود غفلت کنند.
نوزادان بعضا بدون هیچ دلیل خاصی گریه می‌کنند و والدین بایستی به‌خاطر داشته باشند کهاین پدیده هیچ اشکالی ندارد. در واقع آنها باید به نوزاد خود اجازه دهند تا وی گریه کند. سرپرستان بایستی قادر به تشخیص تون‌های مختلف گریه در نوزاد خود باشند.
تون گریه بسته به دلایل آن متفاوت است. گریه کودکانی که مریض هستند احتمالا با کودکانی که گرسنه یا خواب‌آلود هستند و به استراحت احتیاج دارند متفاوت است. این یک مهارت بسیار مفید است که والدین به تدریج در مسیر آن پیشرفت می‌کنند. چنان‌چه والدین به نوزادان خود توجه کافی داشته باشند؛ در این‌صورت می‌توانند به نیازهای فرزند خود به‌طور دقیق پی ببرند.