محققان دانشگاه بیرمنگهام دریافتند که نوزادان دچار اختلالات خواب احتمالا در دوران بزرگسالی با مشکلات عاطفی و رفتاری مواجه می‌شوند. تیمی از محققان انستیتوی بهداشت روان در کنار پژوهشگران موسسه بهداشت و رفاه فنلاند معتقدند که مشکلات عاطفی و رفتاری نظیر افسردگی و اضطراب در کودکان نوپا می‌تواند با مشکلات خواب در نوزادان مرتبط باشد. این پژوهش تاکید می‌کند که اختلالات خواب نوزادان بایستی برطرف شوند. پژوهش مذکور برای نخستین بار به بررسی ارتباط میان مشکلات خواب در دوران نوزادی و اختلالات آتی در دوران کودکی می‌پردازد.
شیوه انجام تحقیق
محققان به بررسی فاکتورهای خواب نظیر مدت خواب کوتاه، تعداد دفعات بیدار شدن شبانه و خوابیدن و بیدار شدن دشوار در نوزادان پرداختند. آن‌ها به وجود ارتباط میان این فاکتورها و مشکلات عاطفی و رفتاری در سن ۲۴ ماهگی پی بردند. در این مطالعه محققان ۲ پرسشنامه مختلف در زمینه خواب را در اختیار والدین قرار دادند. والدین و کودکان مورد بررسی در این پژوهش مقیم منطقه جنوب فنلاند بودند. حدود ۱۷۰۰ نفر از والدین، پرسشنامه‌های دریافت شده را در سنین ۳، ۸، ۱۸ و ۲۴ ماهگی نوزاد خود تکمیل نمودند. همچنین والدین پرسشنامه دیگری پیرامون مشکلات عاطفی و رفتاری فرزندان در سن ۲۴ ماهگی را تکمیل نمودند. ۹۵۰ نفر از والدین به سوالات این پرسشنامه پاسخ دادند. سپس به منظور یافتن ارتباط موجود میان مشکلات خواب در نوزادان با اختلالات عاطفی و رفتاری در کودکان نوپا، نتایج این ۲ پرسشنامه با یکدیگر مقایسه شد.
یافته‌های پژوهش
نتایج تحقیق نشان داد نوزادان ۳ ماههای که تعداد دفعات بیدار شدن آن‌ها طی مدت خواب شبانه بیشتر است؛ با احتمال بیش‌تری از مشکلات کنترل عاطفی و رفتاری در دوران کودکی رنج خواهند برد. محققان دریافتند که این افراد در زمینه تنظیم احساسات و رفتارهای خود دچار مشکل هستند. نوزادانی با خواب کوتاه‌مدت و دشوار یا بیدار شدن‌های متناوب در مراحل مختلف خواب نیز در سن ۲۴ ماهگی دچار مشکلات عاطفی و رفتاری می‌شوند. محققان توضیح دادند که این وضعیت موجب برپز تنش‌های خفیف، رفتارها و احساسات مخرب می‌شود.
تاثیرات مطالعه و جهت‌گیری آینده
به گفته دکتر ایزابل مورالس؛ محقق ارشد، نتایج به‌دست آمده نشان می‌دهند که نوزادانی با دوره‌های خواب کوتاه‌تر، خوابیدن دشوارتر و بیداری‌های مکرر طی خواب شبانه با احتمال بیش‌تری در مراحل آتی زندگی خود دچار مشکلات عاطفی و رفتاری خواهند شد. به‌نظر می‌رسد که کیفیت خواب در ماههای اولیه پس از تولد با توانایی خودتنظیمی (کنترل رفتار) فرد ارتباط تنگاتنگی دارد. در این زمینه عوامل مختلفی نظیر فاکتورهای ژنتیکی و زیست‌محیطی نقش ایفا می‌کنند. وی افزود: “دانشمندان تصور می‌کنند که میان عملکرد سیستم عصبی مرکزی، الگوی رفتاری خواب و احساسات ما رابطه معناداری وجود دارد. بنابراین ممکن است این ارتباطات دارای مبنای بیولوژیکی باشند. عوامل محیطی نظیر الگوهای خواب در خانواده، واکنش‌های والدین در برابر گریه و استرس والدین نیز در کیفیت خواب کودک و رشد اجتماعی-احساسی وی نقش مهمی ایفا می‌کند.”
دکتر مورالس نتیجه‌گیری کرد: “اگرچه انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه کاملا ضروری است؛ اما تصور می‌کنیم که مداخلات درمانی اولیه در نوزادان دچار اختلالات خواب حقیقتا می‌توانند مفید باشند. چنین رویکردی به کودکان بسیار کم سن و سال کمک می‌کند تا توانایی کنترل احساسی و رفتاری خود را توسعه دهند.”
مطالعات مرتبط
طی هفته جاری مقاله دیگری با نتایج مشابه منتشر شد. این پژوهش نشان می‌دهد که مشکلات خواب در سال نخست زندگی می‌تواند ریسک بروز اضطراب و مشکلات عاطفی در دوران کودکی را افزایش دهد. بر اساس نتایج مطالعه، ۱۹ درصد نوزادان در سنین زیر ۱۲ ماهگی با مشکلات خواب دست‌به‌گریبان هستند. این مشکلات شامل نخوابیدن کودک بدون کمک والدین، خواب کوتاه‌مدت و بیدار شدن‌های مکرر هستند. محققان در این پژوهش به بررسی ۱۵۰۷ کودک و مادران آن‌ها در کشور استرالیا پرداختند. در سنین ۳، ۶، ۹ و ۱۲ ماهگی نوزادان با مادران آن‌ها مصاحبه شد. مصاحبه مربوط به ۹ ماهگی به‌صورت چهره به چهره و سایر مصاحبه‌ها به شکل آنلاین برگزار شد. سپس وضعیت سلامت روانی کودک در سنین ۴ و ۱۰ سالگی مجددا مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایج ارزیابی پرسشنامه‌ها نشان داد که ۱۹.۵ درصد از نوزادان به‌طور مداوم و شدید دچار اختلالات خواب هستند. ۵۶ درصد از نوزادان به‌صورت متناوب دچار این مشکل بوده و ۲۵ درصد آن‌ها نیز فاقد چنین اختلالاتی هستند. ریسک بروز اختلالات خواب شدید در ۴ سالگی نیز ۳ برابر بیشتر بود. همچنین به احتمال فراوان این کودکان در سن ۱۰ سالگی با بسیاری از اختلالات روانی نظیر اضطراب، افسردگی، اختلال دو قطبی، استرس پس از حادثه، اختلال هراس، اضطراب جدایی و اختلال وسواس اجباری مواجه خواهند شد.
محققان نتیجه‌گیری کردند که پریشانی مداوم خواب در دوران شیرخوارگی احتمالا نخستین نشانه حساسیت شدید کودک نسبت به مشکلات روانی خصوصا اضطراب در زمان‌های آینده است. نوزادان دچار مشکلات خواب شدید و مداوم بایستی در دوران کودکی تحت‌نظر قرار گیرند.